سوال :چرا نام مبارک حضرت امیر المومنین (ع)وسایر اهل بیت در قرآن نیامده است ؟
پاسخ:
۱-خداوند حکیم نازل کننده قرآن است و همه کارهایش از روی حکمت می باشد و ما نمی توانیم به تمام حکمت کارهای خدا دست یابیم. آنچه قطعی است این که خداوند حکیم و هدایتگر برای راهنمایی بشر به شاهراه سعادت، از هیچ اقدام لازمی فرو گذار نکرده است و تعیین و معرفی امام یکی از این اقدام های لازم است که هم در تعیین و هم در معرفی امام، آنچه لازم بوده، انجام داده و حجت را تمام کرده است.
انسان در دیدگاه اسلام غدیر، موجودی است با تاج «کرمّنا»[1].
خداوند کریم است و کریمانه، انسان را کرامت بخشیده است. انسان در تصور اسلام غدیر، جانشین خداست، در زمین و خداوند متعال به او کرامت ارزانی داشته و او را مکرّم کرده است.
آشکار است که این کرامت، مخصوص یک تن یا یک گروه نیست، بلکه همه فرزندان آدم و حوا را شامل می شود. مقتضای کرامتندی انسان این است که همه مردمان، در بهره مندی از موهبت های آفریده ی خدا، یکسان باشند.
این حالت، همان است که نمونه ی عالی و فراگیر آن، در عصر حکومت قرآنیِ مهدوی تجسم پیدا خواهد کرد. زیرا در آن عصر، استضعاف عملا از میان می رود و مستضعفان واقعا پیشوایان و فرمانروایان خواهند بود.
و واضح است که استکبار و استضعافِ اقتصادی از بزرگترین علتهای نابودی و سلب کرامت انسانی است.
چنانکه گفتیم،
سبط نبى میر همه متقى
شبل على بحر نقاوت نقى
شاه عشر هادى جن و بشر
هادى دین، زاده ى خیرالبشر
ولادت امام هادی(علیه السلام) مبارک باد
این آیه از جمله آیاتى است که مجادله‌هاى کلامى فراوانى را به همراه داشته است؛ زیرا
نشانم ده صراط روشنم را / خودم را، باورم را، بودنم را
خداوندا من از نسل خلیلم / به قربانگاه می آرم «منم» را
قربان، عید سر سپردگی و بندگی مبارک
عرفه روضه ی زینب چقَدَر می چسبد
عرفه دیده ی بارانی و تر می چسبد
عرفه بال بگیرم ز دم روضه ی تو
بزنم تا حرم پاک تو پر می چسبد
عرفه گریه کنان خاک بریزم بر سر
گر بماند ز غمت در دل اثر می چسبد
خواندن خطبه و رسوا شدن اهل عرب
نام این کار گذارید هنر، می چسبد
سر ارباب جدا شد جلوی نهر فرات
روضه خوان روضه بخوان روضه ی سر می چسبد
وصال حیدرو یارش مبارک وصال یاس ودلدارش مبارک
از الطاف وعنایات الهی رسیده حق به حق دارش مبارک
اول ذیحجه سالروز ازدواج پاکترین، زلالترین، شادترین ،مقدس ترین وخوشبوترین گلهای گیتی ، روشنترین تلافی آب وآیینه حضرت فاطمه الزهرا "س" وحضرت علی"ع" را به محبان و شیعیان این دو گل هستی تبریک عرض میکنیم.
کتاب "قطام و نقش او در شهادت امام علی علیه السلام" نوشته جرجی زیدان که توسط انتشارات میراث ماندگار به چاپ رسیده است.
از جمله موضوعات این کتاب می توان به عناوین : "سخن اوّل؛ اصولی از برنامه های حکومتی امام علی علیه السّلام؛ فصل اوّل : وقایع قبل از شهادت امام علی علیه السّلام؛ فصل دوّم : شهادت امام علی علیه السّلام و وقایع پس از آن" اشاره کرد.
به دلیل اهمیت به معرفی این کتاب در بخش اصلی وبلاگ پرداختیم
دانلود کتاب "قطام و نقش او در شهادت امام علی علیه السلام" فایل pdf
دانلود کتاب "قطام و نقش او در شهادت امام علی علیه السلام" نسخه اندروید (4.69 MB)
در اسلام غدیر، حکومت ملکِ طلقِ حاکم نیست. اصلا ملک او نیست، عاریت است و امانت. تمام کسانی که در این حکومت، پست و مقام دارند، امانت دارانند. در فرهنگ علوی، پست و منصب، صراط است؛ نه نردبان ترقی و ثروت. اسلام علی، امانت را ضدّ خیانت می داند و «خیانت را در آتش[1]».
علی (علیه السلام) علاوه بر اینکه خودش به طور مستقیم بر کارگزاران و عاملانش آگاهی و اشراف دارد، جاسوسان و مخبرانی هم برمی گزیند تا به شکل نامرئی و پنهانی، عاملان و پست دارانِ حکومتی و رفتارشان را رصد کنند و به امام گزارش کنند.
در فرهنگ غدیر، بر مردم و رفتار مردمان، جاسوس نمی نهند، بلکه بر کارگزاران و حاکمان جاسوس می گزارند.
شبکه بازرسی مخفی و علنی حکومت علی، بر مردم نبود، بلکه بر خود حکومت و حاکمان بود.
در چند جای نهج البلاغه و دیگر کتب، نامه هایی می بینیم که امام (علیه السلام) برای عاملانش در شهرها و کشورهای مختلف می نویسد و از واژه «عین: جاسوس» یا «عیون: جاسوسان» استفاده می کند. جاسوسانم برایم خبر آورده اندکه تو (ای والی و ای حاکم) چنین و چنان کرده ای[2]!
در عهدنامه اش، به مالک اشتر فرمان می دهد که
إنَّ أحَبَّ المُؤمنِینَ إلَى اللّه ِ مَن أعانَ المُؤمِنَ الفَقیرَ مِنَ الفَقرِ فی دُنیاهُ و مَعاشِهِ
محبوب ترین مؤمن نزد خداوند،کسى است که مؤمن فقیرى را،در تنگدستى دنیا و گذران زندگى ، یارى رساند.
[مستدرک الصحیحین 2/ 241] از «جابر بن عبد الله» روایت کرده است که:
از پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله شنیدم که خطاب به حضرت على علیه السّلام، فرمود: یا على! مردم از درختهاى مختلف آفریده شده اند و من و تو، از یک درختیم. سپس این آیه را در تأیید بیان خویش، تلاوت فرمود: وَ جَنَّاتٌ مِنْ أَعْنابٍ وَ زَرْعٌ وَ نَخِیلٌ، صِنْوانٌ وَ غَیْرُ صِنْوانٍ یُسْقى بِماءٍ واحِدٍ (سوره رعد، آیه 4)
«حاکم» گفته است: حدیث مزبور از سندهاى صحیحى برخوردار است.
مؤلف گوید:
محدّث بحرانى [صاحب کتاب تفسیر برهان، و کتاب مدینة المعاجز] میگوید: روایاتى که در راستاى فضائل امام على علیه السّلام به ما رسیده حدّ و مرزى ندارد و بى شمار است،
از جمله از طریق اهل تسنّن صاحب «ثاقب المناقب» از محمّد بن عمر واقدى [مورّخ معروف] نقل میکند که گفت:
هارون الرّشید (پنجمین خلیفه عبّاسى) مجالسى را براى دانشمندان بزرگ تشکیل مىداد. در یکى از آن مجالس، شافعى [محمد بن ادریس رئیس مذهب شافعى] که از بنى هاشم بود، و همواره بغل دست هارون مى نشست، در آن مجلس حاضر گردید و در کنار هارون نشست.
محمد بن حسن شیبانى و ابو یوسف [دو دانشمند بزرگ اهل تسنّن] نیز به آن مجلس وارد شدند، و در نزدیک هارون نشستند. مجلس پر از جمعیّت شد که در آن هفتاد نفر از علماى بزرگ حضور داشتند، که هر کدام از آنها صلاحیّت آن را داشتند تا پیشواى ناحیه اى از نواحى اسلام باشند.
واقدى میگوید:
در آینده‌ای نزدیک، پاره‌اى از تـن مـن، در خـراسـان دفـن می‌شود که هیـچ غمگینى او را زیـارت نمی‌کند مگر اینکه خداوند(عزّوَجلّ) غم از دلش برطرف کرده و هیچ زائر گنه‌کارى به زیارتـش نمی‌رود مگر اینکه خــدا گناهانش را بیامرزد.
منبع: من‌لایحضره‌الفقیه ج2 ص583
اى راهب کلیسا کمتر بزن به ناقوس
خاموش کن صدا را نقاره میزند طوس
آیا مسیح ایران کم داده مرده را جان
بردار جان خود را با ما بیا به پابوس
آنجا که خادمینش از روى زائرینش
گفتی که بلا بلا بلا ، گفتم چشم ،
از روز الست با رضا گفتم چشم
من آمده ام تا به ولایت برسم،
گفتی انا من شروطها گفتم چشم
زائری بارانی ام آقا بدادم میرسی؟
بی پناهم، خسته ام،تنهابدادم میرسی ؟
گر چه آهونیستم اماپراز دلتنگی ام
ضامن چشمان آهوهابه دادم میرسی ؟
ازکبوترهاکه میپرسم نشانم میدهند
گنبدو گلدسته هایت رابه دادم میرسی ؟
من دخیل التماس رابه چشمت بسته ام
هشتمین دردانه زهرابه دادم میرسی ؟
