سوال:
چرا در سرزمین «جحفه» این حادثه عظیم (غدیر) سامان یافت؟ آنجا چه امتیازی داشت؟
پاسخ:
چون همه مسلمانان پس از مراسم حج برای رفتن به شهرهای خود تا سرزمین «جحفه» با یکدیگر همراه بودند، که از آنجا تقسیم شده هر یک بسوی شهر و دیار خود می رفتند.
سرزمین جحفه چهار راهی است که مردم سرزمین حجاز را با دیگران از هم جدا می کند، از آنجا راهی بسوی مدینه در شمال، و راهی به سوی عراق، و راهی بسوی مصر در غرب، و راهی بسوی یمن در جنوب وجود دارد.
سوال:
چرا در شهر مکه یا عرفات و منی در مراسم حج، بیعت با امیرالمؤ منین(ع) مطرح نگردید؟
پاسخ :
فرمان الهی پس از خارج شدن از مکه به رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) ابلاغ شد، و برخی از علل آن چنین است. اگر در مراسم شهر مکه یا عرفات یا منی این حقیقت مطرح می شد شاید جاذبه روز غدیر را نداشت و دلها و مغزها را بخود جذب نمی کرد، چون همه در حال عبادت و انجام مراسم بودند.
اما پس از پایان مراسم حج و کوچ کردن حاجیان بسوی شهر و دیار خود، زمینه بیشتری برای بیعت با امام (علیه السلام) وجود داشت .
مظهر احسان و جود خالق یکتا علیست
نور بخش ماه و خورشید جهان آرا علیست
در میان کل مردان ز ابتدا تا انتها
در مقام همسری، زیبنده ی زهرا علیست
سالروز پیوند گل باغ نبوی با امیرالمؤمنین مولا علی، تبریک و تهنیت.
امشب شب شعر و سرور حیدری هاست
امشب شب ناهید ها و مشتری هاست
****
نَحنُ بَرئٌ مِن شبِ عشّاق غربى
امشب ولنتاین تمام مذهبی هاست...
"سالروز نورانی ترین ****
**** پیوند هستی مبارک"
در سال دهم هجرت، به دستور الهی، آخرین سفر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) به مکه برای تعلیم حج و اعلام ولایت ائمه (علیهم السلام) آغاز شد. در این سفر بیش از یکصد و بیست هزار نفر آن حضرت را همراهی کردند که در شرایط آن زمان سابقه نداشت.
بلافاصله پس از پایان مراسم حج، اعلام شد همه حجاج از مکه خارج شوند و برای برنامه ای مهم در غدیر خم - که کمی قبل از محل جدا شدن کاروان ها بود ـ حضور یابند.
سه روز پس از پایان مراسم حج، سیل جمعیت به سوی غدیر حرکت کردند.
با توجه به بررسی کتابهای تفسیری و تاریخی موجود، اعم از شیعه و سنی، این نتیجه به دست آمد که آیه‌ی مباهله اختصاص به پیامبر اکرم و اهل‌بیت او دارد. با این وجود تعداد محدودی از اهل سنت به سبب غرض‌ورزی که با جریان شیعه و پیروان مکتب اهل‌بیت(ع) دارند، در خصوص این آیه شبهاتی را مطرح نموده و با خارج کردن آن از جریان آل‌پیامبر(ص)، سعی در خدشه وارد کردن به فضیلت اهل‌بیت(ع) نمودند.(1)
اهم ایراداتی که به تفاسیر وارد نموده‌اند از این قرار است:
شبهه‌ی اول. وجود کلمات و عبارات جمع در آیه
مفعول و فاعلات و فعل آفریده شد
پلکی زدی و معجزه‌ای را رقم زدی
از برق چشمات زحل آفریده شد
از شهد غنچه لب پر خنده شما
در چشمه بهشت عسل آفریده شد
سینه به سینه ؛ شکرخدا عاشق توایم
این عشق پاک روز ازل آفریده شد
ولادت حضرت علی بن موسی الرضا (ع) تبریک و تهنیت باد
هر چند حال و روز زمین و زمان بد است
یک تکه از بهشت در آغوش مشهد است
حتی اگر به آخر خط هم رسیده ای
آنجا برای عشق شروعی مجدد است . . .
بهترین شادباش ها تقدیم به شما،
بمناسبت میلاد امام علی بن موسی الرضا (ع)
جالب‌ترین آیه‌ای که خود بزرگان اهل سنت، آن را قوی‌ترین و با فضیلت‌ترین و مهمترین آیه در حق امیرالمؤمنین (علیه السلام) و حضرت صدیقه طاهره (سلام الله علیها) و حسنین (علیهما السلام) می‌دانند، آیه مباهله است:
فَمَنْ حَاجَّکَ فِیهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَ أَبْنَاءَکُمْ وَ نِسَاءَنَا وَ نِسَاءَکُمْ وَ أَنْفُسَنَا وَ أَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَةَ اللَّهِ عَلَى الْکَاذِبِینَ (1)
و زمخشری می‌گوید:
1)نبی مکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود:
کفی و کف علی فی العدل سواه.
دست من و دست علی، در گسترش عدالت یکسان هست.(1)
یعنی همان آیه مباهله‌ای که حضرت علی (علیه السلام) را نفس پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در تمام فضائل، جز نبوت شمرده است، این هم یکی از مصادیق آنهاست.
2)ابن عساکر و سیوطی از ابن عباس نقل می‌کنند که می‌گوید:
من از تو گلبنی بهتر ندیدم
میان این همه گل های عالم
به دل حک شد به خط آشنایی شب میلاد و آغازِ گدایی
کریمه کاسه‌ام بنگر که بالاست کرم بنما تو هر چه می‌توانی
مدینه، به یمن حضورش نورانی می شود و پنجره ها به شوق رویش، بازند.
کوچه پس کوچه های مدینه، به عطر دل انگیزش معطّر میگردند و سروهای آزاد، به احترامش قیام می‌کنند.
میلاد حضرتش فرخنده باد.
انک تسمع ما أسمع، و ترى ما أرى، الّا أنک لستَ بنبى، و لکنّک لوزیر و انک لَعلى خیر.
خطاب پیامبر صلى الله علیه و آله به على علیه السلام: تو مى شنوى آنچه را که من مى شنوم و مى بینى آنچه را من مى بینم؛ ولى تو پیامبر نیستى، بلکه تو وزیر من هستى و تو در مسیر خیر قرار گرفته اى.
چشمان مولا بسته شد آهسته آهسته دگر علی از دست این مردم شده خسته
وصیتنامه حضرت علی(علیهالسلام): از وصایاى حضرت علی(علیهالسلام) در واپسین دم حیات مىتوان به وصیت گهربار ذیل اشاره نمود.
بسم الله الرحمن الرحیم
این آن چیزى است که على پسر ابوطالب وصیت مىکند: به وحدانیت و یگانگى خدا گواهى مىدهد و اقرار مىکند که محمد بنده و پیغمبر اوست، خدا او را فرستاده تا دین خود را بر دیگر ادیان پیروز گرداند. همانا نماز، عبادت، حیات و زندگانى من از آن خداست. شریکى براى او نیست، من به این امر شدهام و از تسلیم شدگان اویم .
فرزندم حسن! تو و همه فرزندان و اهل بیتم و هر کس را که این نوشته من به او رسد را به امور ذیل توصیه و سفارش مىکنم :
امام علی علیه السلام ؛ تجسم عدالت
بررسی نهج البلاغه نشان می دهد که از دیدگاه امام علی علیه السلام ، عدالت در رأس ارزش های اسلامی قرار دارد و تمامی ارزش ها به عدالت بازمی گردد. در ارزیابی، مدیریت و قضاوت، عدالت، شرط اصلی است. با این حال، تجسّم عدالت، وجود مبارک خود امام علی علیه السلام بود. این معنا در سخن معروف توماس کارلایل، فیلسوف انگلیسی آمده است که گفت: «امام علی؛ ما را جز این نرسد که او را دوست بداریم و به او عشق ورزیم. در کوفه ناگهان به حیله کشته شد و شدت عدالتش موجب این جنایت گشت.» به سخن کارلایل می توان این جمله را افزود که در واقع، پافشاری امام علی علیه السلام بر اجرای احکام و پیروی از سیره پیامبر اسلام و پرهیز از انحراف در اداره حکومت، زمینه ساز توطئه بر ضد آن حضرت شد.
چشم انتظار دیدار پروردگار
عبدالرحمن بن ملجم مرادی، از گروه خوارج و از آن سه نفری بود که در مکه معظمه با هم پیمان بسته و هم سوگند شدند، که سه شخصیت مؤثر در جامعه اسلامی، یعنی امام علی بن ابی طالب(ع)، معاویه بن ابی سفیان و عمرو بن عاص را در یک شب واحد ترور کرده و آن ها را به قتل رسانند.
هر کدام به سوی شهرهای محل مأموریت خویش رهسپار شدند و عبدالرحمن بن ملجم مرادی به سوی کوفه رفت و در بیستم شعبان سال 40 قمری وارد این شهر بزرگ شد. (نگاه کنید: بیستم شعبان سال 40 هجری قمری)
وی به همراهی شبیب بن بجره اشجعی، که از همفکران وی بود و هر دوی آن ها از سوی "قطام بنت علقمه" تحریک و تحریث شده بودند، در سحرگاه شب نوزدهم ماه مبارک رمضان سال 40 قمری در مسجد اعظم کوفه کمین کرده و منتظر ورود امیرمؤمنان علی بن ابی طالب(ع) شدند.(1) هم چنین قطام، شخصی به نام "وردان بن مجالد" را که از افراد طایفه اش بود، به یاری آن دو نفر فرستاد.(2)
روایت شده، که در هنگام ضربت زدن عبدالرحمن بن ملجم بر سر مطهر حضرت علی(ع)، زمین به لرزه در آمد و دریاها مواج و آسمان ها متزلزل شدند و درهای مسجد به هم خوردند و خروش از فرشتگان آسمان ها بلند شد و باد سیاهی وزید، به طوری که جهان را تیره و تاریک ساخت.
روزه و رمضان با قدمت طولانی در میان بشریت دارای آوازه بلندی است.
روزه در میان یهود و نصاری و دیگر ادیان نیز مرسوم بوده است. از تورات و انجیل فعلی چنین برمی آید که حضرت موسی و حضرت عیسی ( علیهم السلام ) چهل روز روزه داشته اند.
روزه اثرات فردی، اجتماعی، تربیتی، بهداشتی و درمانی بسیاری داشته و هم چنین فواید مادی و معنوی برای انسان به همراه دارد .
پیامبر اکرم (ص) در حدیث معروفی می فرماید: « صوموا تصحوا ؛ روزه بگیرید تا سالم شوید .»
معنا ، اهمیت و ضرورت روزه
امام علیه السلام در کلام نورانی به چند عامل مهم در انحراف و سقوط مردم کوفه و امت اسلامی، اشاره می فرماید:
1- عدم اطاعت از رهبری
2- زنده کردن ارزشهای جاهلی و کم رنگ کردن ارزشهای اسلامی
3- از بین رفتن وحدت و برادری میان خود و از دست دادن ارزش تالیف قلوب
4- حزب گرایی و چند دستگی
5- فسخ ارزشهای اسلامی و باقی ماندن نام اسلام
هریک از علل فوق،
