امام علی(ع) در خطبه۴۰ نهج البلاغه، به هفت فائده از فوائد و برکات و آثار حکومت اشاره می کند که بعضی جنبه معنوی دارد و بعضی جنبه مادی؛
نخست این که، در سایه حکومت او مومن به کار خویش ادامه می دهد و راه خود را به مقام قرب الی الله می پیماید: «یَعْمَلُ فِی اِمْرَتِهِ الْمُوْمِنُ».
در هفتمین روز پس از میلاد پیامبر اکرم، «عبدالمطلب» براى عرض سپاسگزارى به درگاه الهى گوسفندى کشت و گروهى را دعوت نمود و در آن جشن با شکوه که از عموم قریش دعوت شده بودند، نام فرزند خود را «محمد» گذارد. وقتى از او پرسیدند: چرا نام فرزند خود را محمد انتخاب کردید، در صورتى که این نام در میان اعراب کم سابقه است؟ گفت: خواستم که در آسمان و زمین ستوده باشد.
با میلاد پیامبر (ص) حوادث شگرف و تحولات عجیبى در زمین و آسمان پدید آمد. در روایتى از امام صادق (ع) نقل شده که ابلیس در آسمان هاى هفت گانه رفت و آمد مى کرد، وقتى عیسى(ع) متولد شد ابلیس از سه آسمان محروم گردید و در چهار آسمان دیگر آمد و شد داشت و با تولد پیامبر اکرم (ص) از رفت و آمد هفت آسمان محروم و ممنوع گردید و ستارگان آسمان، شیطان را از آسمان مى راندند.
میلاد پیامبر اکرم را در عام الفیل معادل سال 570 میلادى گفته اند. روز ولادت ایشان 17 ربیع الاول بوده است.
امام على (ع) در خطبه اى میلاد پیامبر(ص) را این گونه توصیف مى کنند:
«کریما میلاده» پیامبرى که براى کرامت بخشیدن به انسانها مبعوث شده و غایت بعثت او انحصار در تتمیم مکارم اخلاقى دارد، میلاد او نیز همواره با کرامت و به دور از هر دنائت و پستى بوده است.
برنامه انبیاء تکریم انسانهاست و چون دین اسلام اتم و اکمل ادیان است و پیامبر براى تتمیم کرامت ها پا به عرصه وجود نهاده، لذا در عالم وجود، میلادى کریم تر از این میلاد رخ نداده است.
میلاد پیامبر اکرم (ص) در تاریخ 17 ربیع الاول سال عام الفیل بوده است. در سال میلاد پیامبر اکرم ابرهه با لشکر خود به خانه خدا در مکه حمله کرد.
سرانجام
پس از قرن ها، انتظار عالم خلقت به سر آمد و بزرگ ترین هدایتگر انسان ها پا به
عرصه وجود گذاشت. باران «رحمة للعالمین» باریدن گرفت، چشمه رافت و هدایت فوران
نمود و نور محمدى عالم ملک و ملکوت را منور کرد.
میلاد پیامبر اکرم در چه شهری بود؟
ماجرای غصب فدک و نیز ماجرای آتش زدن به خانه حضرت زهرا سلام الله علیها هر کدام در چه زمان (با فاصله چند روز از رحلت حضرت محمّد صلّی الله علیه و آله و سلّم) واقع شد؟ و کدامیک از نظر وقوع بر دیگری تقدّم داشت؟
اقدام عمر به آتش زدن خانه حضرت زهرا و غصب فدک توسط ابابکر از نخستین کارهایی بود که در فاصله بسیار کمی بعد از رحلت پیامبر گرامی اسلام (ص) انجام شد، اما اینکه کدامیک از این دو حادثه زودتر به وقوع پیوست باید بگوئیم در باره اقدام عمر به آتش زدن خانه حضرت زهرا در کتاب های تاریخ اهل سنت آمده است:
ابوبکر جوهری در کتاب «سقیفه» می گوید:
اکثر مسلمانان در همان روز با ابوبکر بیعت کردند، بنی هاشم در خانه ی علی اجتماع کردند، زبیر نیز که خود را از بنی هاشم می دانست همراه آنان بود… پس عمر با جماعتی (که اسید بن حضیر در میانشان بود) به سوی خانه ی فاطمه حرکت کرد. عمر گفت بیایید و با ابوبکر بیعت کنید. ایشان امتناع کردند. زبیر با شمشیر به سوی آن ها رفت.
دسته ی سوم:
گروهی از قریش و در رأس آن ها ابوبکر و عمر بودند که میخواستند خلافت را تصاحب کنند؛ امّا نقشه ی روشنی نداشتند.
عمر که کار را از دست رفته می دید، برای جلوگیری از به خلافت رسیدن علی (علیه السلام) منکر اصل رحلت پیامبر (صلی الله علیه و آله) شد. او می گفت:
اگر امامت نباشد چرا رسالت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) ناقص است؟
پاسخ :
هر چیزی برای تداوم و جاودانه ماندن به دو اصل نیازمند است:
1- اصل علل پیدایش
2- اصل علل پایداری و حفاظت.
اگر کسی اختراعی را به ثبت برساند و برود، و دیگر کسی آن اختراع را مطرح نکند و به تولید انبوه نرساند، چون اصل تداوم و پایداری با اصل پیدایش و اختراع هماهنگ نشد آن اختراع فراموش می شود، و از بین می‌رود. در حفظ و نگهداری یک ساختمان یک کتاب، یک طرح اقتصادی، نیز این واقعیت جاری است.
خسارت جبران‌ناپذیر
کسى نیست که بپرسد، آیا کتاب خدا کافی است و احتیاج به تفسیر ندارد، آیا فرمان خداوند در اینکه ما اتاکم الرسول فخذوه، چگونه است، سنت پیامبر را مردم چگونه باید بدانند؟
و شما خود می‌دانید که وقتى صحابه پیامبر در حساس‌ترین زمان، یعنى سال‌های اولیه بعد از پیامبر، که هنوز حوادث و سخنان پیامبر در ذهن آن‌ها نقش دارد و فراموش نشده اشت، صحابه نیز زنده و سالم هستند، اگر از نقل احادیث، منع شود چه ضربه جبران‌ناپذیرى بر دین خداوند که می‌باید تا قیامت پابرجا بماند، خواهد زد.
مصیبت بزرگ‌تر آنکه
ممانعت از تدوین و نشر احادیث پیامبر
یکى از حوادث تأسف‌بار و جبران‌ناپذیر، اقدام خلیفه اول و دوم در جلوگیرى از نوشتن و حتى روایت و بازگو کردن احادیث پیامبر است،
اخبار مربوط به ممانعت عمر از تدوین و جمع‌آوری حدیث از نظر شیعه و سنى متواتر است، توجیه آن‌ها این بود که به خاطر کثرت احادیث و اختلاف آن‌ها و یا تدوین آن‌ها، مردم از قرآن روگردان می‌شوند و کتاب خدا را رها می‌کنند، آرى عمر قبلاً نیز در مقابل پیامبر وقتى حضرت فرمود: براى شما چیزى بنویسم که هرگز گمراه نشوید، در مقابل حضرت گفته بود، کتاب خدا کافی است، حتى ابوبکر که پانصد حدیث از پیامبر جمع‌آوری کرده بود، همه آن‌ها را آتش زد.[1]
جنایات جنگى خالد ابن ولید و سکوت خلیفه
یکى از صفحات سیاه تاریخ که در اوایل دوران رحلت پیامبر اکرم (ص) انجام گرفت، حادثه تأسف‌بار کشته شدن مالک ابن نویره و افراد قبیله او توسط سپاهى که ابوبکر، به فرماندهى خالد ابن ولید فرستاده بود، است.
مالک ابن نویره، که در جاهلیت و اسلام فردى محترم و شاعرى بزرگوار و جنگجویی دلاور و از بزرگان و جوانمردانی بود که به او مثل می‌زدند، پس از ابوبکر، اعلام نمود تا قطعى و روشن شدن خلیفه پیامبر، از دادن زکات امتناع می‌کند، اما دشمنان، این کار او را به‌عنوان ارتداد او از اسلام تلقى کردند، خالد ابن ولید، فرمانده سپاه ابوبکر به‌طرف او هجوم آورد.
مظلومیت اهل‌بیت در همان روزهاى اول
هنوز صداى پیامبر در فضاى غدیر در گوش مردم طنین‌انداز بود که می‌فرمود: خدایا دوستان على را دوست بدار و دشمنانش را دشمن‌دار، که به خانه فاطمه (س) هجوم آوردند، عمر صدا زد به خدا قسم کسانى که در خانه متحصن هستند باید براى بیعت با ابوبکر خارج شوند و گرنه خانه را با ساکنان آن آتش می‌زنم!
در بخش قبل به برخی انحرافات از زمان رحلت رسول اکرم (ص) اشاره کردیم در ادامه...
انحراف عظیم از بیعت روز غدیر و امامت امیرالمؤمنین
و سرانجام آن انحراف عظیم و تزلزل بزرگ بعد از رحلت نبى اکرم ایجاد شد، یعنى با اینکه کمتر از سه ماه و نیم از جریان غدیر خم و نصب حضرت امیر (ع) در مقابل ده‌ها هزار نفر نمی‌گذشت و بااینکه همگى با حضرتش بیعت کرده بودند، اما تو گوئى هیچ جریانى رخ نداده است و در زمانى که هنوز جسد مطهر نبى مکرم روى زمین بود، آن‌ها مشغول یکسره کردن مسأله حکومت شدند.
مخالفین هر مکتب و هر دینى، در ابتداى ظهور مکتب جدید، به‌طور علنى با آن برخورد می‌کنند، زیرا آن مکتب، به خاطر جوانى و تازگى آن، هنوز داراى طرفداران جدى نشده است، ولى آن‌ها در اکثریت و قدرت هستند، همچنان که دیدیم مشرکین در صدر اسلام با تمام توان از هر راهى که ممکن بود، مانند شکنجه و تهمت و قتل و غارت و جنگ و غیره به مقابله با اسلام پرداختند.
اما پس از آن مکتب و مرام، پیشرفت پیدا کرد و داراى طرفداران جدى شد و به قدرت رسید، مخالفین آن مکتب دیگر نمی‌توانند با روش مقابله رویاروى و اظهار مخالفت علنى به مقابله بپردازند، زیرا با نفوذى که مکتب جدید دارد، آن‌ها رسوا و نابود می‌شوند.
