قوی‌ترین و با فضیلت‌ترین و مهمترین آیه که اهل سنت در حق امیرالمؤمنین (ع) می دانند:

جالب‌ترین آیه‌ای که خود بزرگان اهل سنت، آن را قوی‌ترین و با فضیلت‌ترین و مهمترین آیه در حق امیرالمؤمنین (علیه السلام) و حضرت صدیقه طاهره (سلام الله علیها) و حسنین (علیهما السلام) می‌دانند، آیه مباهله است:

فَمَنْ حَاجَّکَ فِیهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَ أَبْنَاءَکُمْ وَ نِسَاءَنَا وَ نِسَاءَکُمْ وَ أَنْفُسَنَا وَ أَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَةَ اللَّهِ عَلَى الْکَاذِبِینَ (1)

و زمخشری می‌گوید:

و فیه دلیل لا شئ أقوى منه على فضل أصحاب الکساء علیهم السلام.(2)

در کتاب صحیح مسلم - که عزیزان اهل سنت معتقدند صحیح مسلم و صحیح بخاری، صحیح‌ترین کتب بعد از قرآن هستند و تمام روایات این کتب را قبول دارند – آمده است:

و لما نزلت هذه الآیة، فقل: تعالوا ندع أبناءنا و أبناءکم، دعا رسول الله صلى الله علیه و سلم علیا و فاطمة و حسنا و حسینا، فقال: أللهم هؤلاء أهلی.

وقتی آیه مباهله نازل شد، پیامبر (صلی الله علیه و سلم)، علی و فاطمه و حسن و حسین را صدا کرد و گفت: خدایا! اینها اهل بیت من هستند.(3)

ابن کثیر دمشقی سلفی - که هوای وهابیت دارد و وهابی‌ها، تفسیر ابن کثیر را در حدّ صحیح بخاری و صحیح مسلم قبول دارند – در تفسیر خودش از جابر بن عبد الله انصاری نقل می‌کند:

أنفسنا: رسول الله صلى الله علیه و سلم و علی بن أبی طالب،

و أبناءنا: الحسن و الحسین،

و نساءنا: فاطمة.

مراد از أنفسنا ، رسول الله صلى الله علیه و سلم و علی بن أبی طالب هستند و مراد از أبناءنا، حسن و حسین هستند و مراد ازنساءنا، فاطمة است.(4)

خداوند در این آیه، علی بن أبی طالب (علیه السلام) را نفس پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) قرار داده است. یعنی دیگر نمی‌شود بالاتر از این درباره امیرالمؤمنین (علیه السلام) سخن گفت که امیرالمؤمنین (علیه السلام) جان پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و نازل منزله نبی مکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) است.

 

---

1)     1- (سوره آل عمران/آیه61)

2)  2- الکشاف عن حقائق التنزیل وعیون الأقاویل للزمخشری، ج1، ص434

3) 3- صحیح مسلم، ج7، ص120، حدیث6373 - مسند احمد، ج1، ص185 - مستدرک الصحیحین للحاکم النیشابوری، ج3، ص150

4- تفسیر ابن کثیر، ج1، ص379، چاپ انتشارات دار المعرفة بیروت - الدر المنثور للسیوطی، ج2، ص39 - فتح القدیر للشوکانی، ج1، ص348