به دنبال امتناع على علیه السلام از بیعت با ابوبکر، میان آن حضرت و ابوبکر بحث و گفتگویى درگرفت. ابوبکر با تمسک به حدیثى از رسول خدا درصدد توجیه کار خویش بود و در مقابل على علیه السلام با او احتجاج مى کرد و از او در مورد شایستگی هاى خود اعتراف مى گرفت و شبیه همین احتجاج را آن حضرت با اصحاب شورى بعد از مرگ عمر نیز داشت. هر دو حدیث به حدیث منا شده معروف است و در هر دو جا آن حضرت به واقعه مباهله و همراهى خود و همسر و دو فرزندش با رسول خدا اشاره مى کند و آنها سخن او را تأیید مى کنند.
در روز ششم محرم سال 61 عمر بن سعد نامه‌ای بدین مضمون از عبیدالله دریافت کرد که:
با سپاهیان خود بین امام
حسین (ع) و اصحابش و آب فرات فاصله بینداز، به طوری که حتی قطره‌ای آب به امام (ع)
نرسد، همان گونه که از دادن آب به عثمان بن عفان خودداری شد! عمر بن سعد ۵۰۰
سوار را در کنار شریعهٔ فرات مستقر کرد.
یکی
از آنها فریاد زد:
برنامه از پیش تعیین شده با توجه به کینه ها نسبت به حضرت علی و آل رسول (ص)
1 1- مسلما برنامه ازپیش چیده شده بود زیرا با نبود همه صحابه با این سرعت به دنبال انتخاب خلیفه نمی شدند چون گیریم که رسول خدا (ص) بدون نگرانی از اختلاف امت بعد از خودش انتخاب جانشین را به مردم واگذار کرد یعنی به متانت و آرامش و بالا بودن سطح معرفت صحابه اعتقاد داشت که با آرامش بعد از مراسم تدفینش همه با هم می نشینند وفرد اصلح را انتخاب می کنند ولی چرا این امید واعتقاد رسول خدا را نادیده گرفتند وبا آن سرعت که هنوز پیکر مطهر رسول خدا در حال غسل وکفن بود عده ای صحنه را ترک کردند و به قول اهل سنت احساس خطر کردند که
کینه داشتن و بد بودن قریش با بنی هاشم :
1. تاریخ نشان میدهد که قریش همیشه با بنی هاشم بد بود و حتی در زمان حیات پیامبر(ص) هم با صراحت یا کنایه و یا اشاره آنها را اذیت میکردند.(1)
1. روزی رسول الله (ص) فرمودند:
عده ای هستند که مرا در باره اهل بیتم اذیت می کنند پس انصار قیام کرده ومسلح وآماده جنگ شدند.
