اثبات برترى امام على علیه السلام در واقعه مباهله

اثبات برترى امام على علیه السلام

در آیه مباهله، واژه «وانفسنا» در حقیقت بر این دلالت دارد که امام على علیه السلام از همه پیامبران و اولیا و اصحاب رسول خدا صلى الله علیه و آله برتر است؛ چون در حدیث مباهله، به جز امام، کسى نبود که مشمول آن عبارت باشد.

پیامبر خدا به نجرانیان فرمود: «بیایید فرزندان و زنان و جانمان را دعوت کنیم که در میدان مباهله حاضر شوند»، در حالى که به جز امام على علیه السلام ، کسى را همراه نیاورد. پس، امام على علیه السلام پس از پیامبر، از همه برتر است. در جریان مباهله، هم زمان با ثابت شدن توحید الهى در برابر مسیحیان و نبوت پیامبر، خلافت امیرمؤمنان على علیه السلام نیز با نفس بودن آن حضرت در برابر پیامبر، ثابت گردید.

 

اتمام حجت هاى معصومان با مباهله

استدلال مقام عصمت با مباهله و اتمام حجت پیامبر به وسیله آن، در درجه اول، دلیلى است بر محتواى بلند علمى و یقینى بودن سند مباهله و در درجه دوم، از عمق مطالب قابل استخراج از باطن این ماجرا خبر مى دهد. پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله یک بار، امیرمؤمنان على علیه السلام در ده مورد که نقاط حساسى از تاریخ غصب خلافت بوده است، امام حسن علیه السلام در دو مرتبه در برابرمعاویه؛ امام حسین علیه السلام در یک مورد در جمع صحابه در منا؛ امام باقر علیه السلام در سه مورد؛ امام صادق علیه السلام در سه مورد، امام کاظم علیه السلام در دو مورد، امام رضا علیه السلام در سه مورد در مناظره با مأموران و علماى مذاهب مختلف، امام هادى علیه السلام در یک مورد و امام حسن عسکرى علیه السلام در یک مورد به ماجراى مباهله استدلال فرموده اند.

 

اتمام حجت اصحاب معصومان علیهم السلام 

اصحاب پیامبر صلى الله علیه و آله به عنوان شاهدان عینىِ ماجراى مباهله و فضیلت بزرگى که در آن روز براى اهل بیت علیهم السلام ثبت شده و نیز اصحاب ائمه علیهم السلام به عنوان عالمان نزدیک به مقام عصمت که حقایق را دقیق تر به دست آورده اند، حجتى بزرگ بر همه کسانى هستند که سخن آنان را مى شنوند. از حُذَیْفه، جابر، ابن عباس، ابوسعید خِدرى، ابن ابى سَلْمِه و دیگر اصحاب درباره مباهله مطالبى رسیده و یحیى بن یَعْمُر به وسیله مباهله، اتمام حجتى عظیم در برابر حجاج، حاکم ستمگر اموى کرده است، به گونه اى که این دشمن خون خوار شیعه، به مباهله و محتواى بلند آن اقرار کرد. البته باید دانست حجاج، یحیى را پس از محاکمه به تیغ جلاد سپرد.

این مناظره، اوج افتخار شیعه را مى رساند که اسناد مطمئن اعتقاد خویش را در هر زمان و مکانى با رشادت، عرضه و سخن حق خویش را ثابت مى کند.

 

اقرار دشمنان به مباهله

با آنکه دشمنان اهل بیت علیهم السلام هرگز حاضر به بیان فضیلت هاى ایشان نمى شوند، ولى در مواردى مانند مباهله، مسئله آن قدر روشن و قطعى است که بدان اقرار کرده اند. این موارد، اتمام حجت مهمى بر ضد خودشان است که بر یقین ما مى افزاید.

اعتراف سعد بن ابى وَقّاص، از سران جریان سقیفه که هیچ سابقه دوستى با اهل بیت علیهم السلام ندارند؛

اعتراف عبدالله بن عمر که سوابق بسیارناخوشایندى با خاندان پیامبراعظم صلى الله علیه و آله داشته است؛

 اعتراف حسن بصرى از کسانى که روزگار خود را با نفاق و دورویى گذراند؛ اعتراف شعبى که از دشمنان اهل بیت علیهم السلام است و در زمان حجاج مى زیست و از هیچ اقدامى بر ضد اصحاب ائمه علیهم السلام فروگذار نکرد و اعتراف شهر بن خَوشَب از علماى مخالف شیعه که در این مخالفت پیشینه طولانى دارد، از جمله این اعتراف ها به شمار مى آید.

 

عید مباهله

مباهله، روز جشن توحید و نبوت و امامت است.

عیدى است که در غدیر امضاى «رَضِیتُ لَکُمُ الاِسلامَ دِینا» بر آن زده شد. روزى است که توحید آن گونه که خدا مى خواست، جلوه گر شد و نبوت با سندهایى از کتاب هاى آسمانى به اثبات رسید و امامت با معرفى نفس رسول، کامل ترین جلوه خود را نشان داد. این پیوستگى توحید و نبوت و امامت، اعتقاد شیعه است و خط مستمرى را تداعى مى کند که ارتباط مستقیم بشر با خدایش در هیچ زمانى قطع نمى شود. از همین روست که شیعه، مباهله را روز خود مى داند و هرساله خاطره آن را گرامى مى دارد. مباهله، روز توحید و جشن نبوت و عید ولایت و برائت است که در طول تاریخ پیامبران، فقط یک بار با این شکوه مندى رخ داده است.